Dit is het verhaal van Dieny Leeuwerink van Mierlo geboren te Almelo 1933

Op zeer jeugdige leeftijd ben ik in 1934 naar Hengelo gekomen en met mijn ouders gaan wonen in de Bataviastraat (ook wel kattenstet genoemd). In 1942 kregen wij een huis van de bouwvereniging Ons Belang en verhuisden we naar de Paules Potterstraat op het Wilbert. Tegenover ons was een open veld, waar een loopgraaf was gegraven om te kunnen schuilen wanneer er tijdens die vreselijke 2e wereldoorlog luchtalarm werd gegeven. Dat ángstige gebeuren hebben wij als kinderen meerdere malen meegemaakt. Na de oorlog zijn er op dat veld woningen gebouwd. “Ons Belang”was toen ook al actief. Als kind van 8 jaar ging ik graag naar de speeltuin aan de Sloetsweg.

De Houtmaat circa 1970

Ook gingen wij zwemmen in het “strandbad” de Houtmaat. Dat eerst onder Hengelo viel en later gemeente Weerselo is geworden met als gevolg dat er niet meer gemengd gezwommen mocht worden. Gelukkig ligt het recreatiecomplex nu weer in Hengelo. Op de Hengelose Es (Noord red.) is na de oorlog een hele grote wijk gebouwd.

De Wilbertschool

In mijn kinderjaren bezocht ik de Wilbertschool die toen 12½ jaar bestond. Ook toen was er al schoolzwemmen. Met de gehele klas gingen wij, onderweg het jubileumlied van de Wilbertschool uit volle borst zingend, naar het Weustagbad om daar zwemles te krijgen van de bekende badmeester dhr. van Wezel.

Weusthagbad

Het tegenover gelegen zwembad, het Castorbad, was niet zo geliefd, omdat, zoals men verteld, het water niet zo zuiver was. Overigens kon men daar wel goedkoper zwemmen. In 1944 werd de Wilbertschool in beslag genomen door de gehate bezetters. Door toedoen van de bezetters konden wij maar twee ochtenden in de week naar school in de apostolische kerk. Toen daar de verwarming niet meer werkte, gingen wij naar het huis van Francien van Aalst en kregen daar les in de voorkamer. Tijdens de oorlog hebben onze ouders de houtwallen aan de Landmansweg gekapt. Daar stond een villa met lighallen voor mensen met TBC.

Dat mooie huis aan de tegenwoordige van Alphenstraat staat er nog steeds

De mannen uit de P. Potterstraat gingen 's morgens in alle vroegte om 6 uur 'stiekem' bomen kappen en om 8 uur kwamen de vrouwen het brandhout ophalen. Dat hout werd dan vervoerd op onderstellen van kinderwagens. Deze spannende maar vooral angstige tijden vergeet een mens nooit. Hopelijk komen ze ook nooit meer terug. Mijn ouders hebben 62 jaar in de P. Potterstraat gewoond.

Dieny woonde in het huis geheel rechts op deze foto
Dijksweg 7 augustus 1952

In 1958 zijn mijn man Gerrit en ik getrouwd en hebben toen 7 jaar aan de Dijksweg gewoond. Hier stonden tien houten huisjes, die daar vanwege de woningnood waren gebouwd. Daar woonden ook enkele mensen uit Friesland die werk hadden gevonden bij Stork. Het was een dorpje op zich, iedereen stond voor je klaar. Wij hadden een prachtig uitzicht, de wijk de Hengelose Es bestond nog niet. In 1965 werd er gezegd dat wij er niet langer mochten wonen, er zouden huizen gebouwd worden. Maar tot op heden 24-04- 2007 staat er nog niets!!! Toch zijn we toen maar verhuisd naar de Wilgenweg, waar wij 40 jaar hebben gewoond. Gezien het aantal jaren dat wij er gewoond hebben kunt u nagaan dat dit ook een gezellige en fijne buurt was, waar wij het echt naar onze zin hadden. Onze twee zoons gingen naar de Hengelose Es school.

Kruidenier Ottenvanger

In onze wijk stonden veel buurtwinkeltjes. Op een enkele na zijn ze allemaal verdwenen, of opgeslokt door de grote winkelketens. Toen wij hier aan de Wilgenweg kwamen wonen konden we de kikkers in de vijver van het 'Tichelwerk' horen. Op vele plekken in de wijk was het puur natuur. In de loop van de jaren is er veel veranderd. De grote wijk 'de Hengelose Es' werd gebouwd en na 35 jaar weer gedeeltelijk afgebroken om plaats te maken voor nieuwbouw. Het dient gezegd te worden het is een mooie wijk geworden, waar het prettig wonen en winkelen is. De medische verzorging is dicht bij. Voor jong en oud zijn er meerdere mogelijkheden om zich op recreatieve en sportieve wijze te vermaken.

Palet

Mijn man Gerrit is in 1993 overleden en daarom woon ik nu in het Palet, waar ik een mooi uitzicht heb. Regelmatig bezoek ik de recreatieruimte van het Palet om daar te gaan kaarten en koffie drinken. Twee keer in de week ben ik actief op sportgebied. Jeu de boule bij H.K.C. is voor mij een aangename en ontspannen tijdbesteding. Als straks het nieuwe buurthuis, omringd door de vele mooie bomen klaar is, hoop ik nog meerder jaren in goede gezondheid gebruik te kunnen maken van de vele faciliteiten in de wijk. Datzelfde wens ik u, medewijkbewoners, ook toe.
Met bovenstaand verhaal hoop ik de lezers een indruk te hebben gegeven hoe het vroeger was en hoe het nu is.

Dieny Leeuwerink